Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της ζωής
για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσον κι όχι
η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου,
δεν ανήκουν σε σένα.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
όχι όμως και τις ιδέες σου,
γιατί ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί
η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς,
ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
μην προσπαθήσεις όμως να τα κάνεις
όμοιά σου.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
και δεν σταματά στο χτες.
Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται
τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.
Κάνε τοξότη τη σαΐτα που στα χέρια σου
κρατάς, να σημαίνει χαρά.
